" Οι Έλληνες είναι ο μόνος λαός που δεν απελευθερώθηκε από την κοιτίδα του Γένους του, την Κωνσταντινούπολη. Ήρθαν οι Βαυαροί, έκαναν ένα λασποχώρι πρωτεύουσα, την Αθήνα, κι εμείς έπρεπε να δούμε τον εαυτό μας ως απόγονο του Περικλή. Το Βυζάντιο όμως είναι ο κρίκος με το σήμερα κι εμείς το αγνοούμε" Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
.... Οι Ελληνες μόλις διέτρεξε η φήμη πως έπεσε η Πόλη, άλλοι άρχισαν να τρέχουν προς το λιμάνι στα πλοία των Βενετσιάνων και των Γενοβέζων και καθώς ορμούσαν πολλοί πάνω στα πλοία βιαστικά και με ακαταστασία χάνονταν, γιατί βούλιαζαν τα πλοία. Και έγινε εκείνο που συνήθως γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις. Με θόρυβο, φωνές και χωρίς καμιά τάξη έτρεχαν να σωθεί ο καθένας μέσα σε σύγχυση...
.... Ένα μεγάλο πλήθος άνδρες και γυναίκες, που όλο και μεγάλωνε από τους κυνηγημένους, στράφηκε προς τον πιο μεγάλο ναό της Πόλης, που ονομάζεται Αγία Σοφιά. Μαζεύτηκαν εδώ άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Σε λίγο όμως πιάστηκαν από τους Τούρκους χωρίς αντίσταση. Πολλοί άνδρες σκοτώθηκαν μέσα στο ναό από τους Τούρκους. Άλλοι πάλι σ' άλλα μέρη της Πόλης πήραν τους δρόμους χωρίς να ξέρουν για που. Σε λίγο άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι πιάστηκαν και πολλοί όμως από τους Ελληνες φάνηκαν γενναίοι αντιστάθηκαν και σκοτώθηκαν, για να μη δουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους σκλάβους.
...Σε όλη την Πόλη τίποτε άλλο δεν έβλεπες παρά αυτούς που σκότωναν και αυτούς που σκοτώνονταν, αυτούς που κυνηγούσαν και κείνους που έφευγαν". (Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, " Απόδειξις ιστοριών").
Στις 29 Μαίου του 1453 ένας Πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μια ένδοξη Κληρονομιά στα γράμματα και στην Τέχνη.
Είχε βγάλει Χώρες ολόκληρες από την βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμη του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες την Χριστιανοσύνη. Για 11 αιώνες η Κωνσταντινούπολις ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός.
Το ζωηρό πνεύμα, τα ενδιαφέροντα και η αγάπη για την ομορφιά των Ελλήνων, η υπερήφανη ισχύς και η ικανότητα των Ρωμαίων, η υπερβατική ορμή των Χριστιανών της Ανατολής, που είχαν ενωθεί σε ένα ρευστό ευπαθές σύνολο όλα τώρα αποκοιμήθηκαν. Η Κωνσταντινούπολις έγινε η έδρα της θηριωδίας, της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας.
Η Δυτική Ευρώπη με προγονικές αναμνήσεις ζηλοτυπίας προς τον Βυζαντινό Πολιτισμό με τους Πνευματικούς της Συμβούλους να καταγγέλλουν τους Ορθοδόξους ως αμαρτωλούς σχισματικούς και με μια κατατρίχουσα αίσθηση ενοχής επειδή εγκατέλειψε την Πόλη, προτίμησε να αγνοήση το Βυζάντιο. Δεν μπορούσε όμως να διαγράψει το χρέος που όφειλε στους ΄Ελληνας. Θεώρησε όμως ότι ήτανε υποχρεωμένη μόνο στην Κλασσική εποχή. Οι Φιλέλληνες που ήρθαν να πάρουν μέρος στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας ( 1821 ) μιλούσαν για τον Θεμιστοκλή και τον Περικλή αλλά ποτέ για τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο.......
Ο Sir Steven Runciman πέθανε τον Νοέμβριο του 2000, σε ηλικία 97 ετών, έχοντας αφήσει πίσω του ένα σημαντικό σε όγκο, αλλά και σε ενδιαφέρον , έργο το οποίο ταυτίζει το όνομα του με τη Βυζαντινή ιστορία. Ήταν ένας φιλέλληνας, ένα από τα πιο σταθερά σημεία αναφοράς της νεοελληνικής ιδεολογίας. Ύστερα από μια σύντομη θητεία στην Βρετανική Πρεσβεία της Σόφιας, στην πρεσβεία του Καΐρου και ένα πέρασμα από την Κωνσταντινούπολη όπου δίδαξε Βυζαντινή Τέχνη και Ιστορία στο εκεί πανεπιστήμιο, κατέληξε στην Αθήνα, διευθυντής του Βρετανικού Συμβουλίου από το 1945 έως το 1947. Συνεργάστηκε με τον Πάτρικ Λι Φέρμορ και γνωρίστηκε με τον Κατσίμπαλη και τον Σεφέρη. Σε ηλικία 94 ετών είχε έρθει για μια ακόμη φορά στην Αθήνα για να τιμηθεί με το βραβείο Ωνάση. Πολλά βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά, μεταξυ των οποίων: "Βυζαντινός πολιτισμός", "Βυζαντινή θεοκρατία", "Η τελευταία Βυζαντινή αναγέννηση", "Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης" κ.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου