Του Ηρακλή Α. Σωτηράκη
Επίκουρου καθηγητή ΤΕΙ Πειραιά
Πάει μια βδομάδα με καθημερινές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, διαδηλώσεις με όγκο και παλμό. Πάει μια βδομάδα που καμιά κομματική σημαία δεν βγήκε από τα γραφεία, κανένα κλομπ καλυμμένο με κόκκινο ή μαύρο ύφασμα, δεν σηκώθηκε απέναντι σε καμία διμοιρία ΜΑΤ.
Τι έγινε ρε παιδιά; Που είναι τα κόμματα;; Που είναι οι σημαίες τους, οι οπαδοί τους, οι νεολαίοι τους;
Αυτά τα κόμματα δεν μας καλούσαν να κάνουμε αντίσταση, δεν μας καλούσαν σε ανυπακοή, δεν μας καλούσαν να αντιδράσουμε; Τώρα που αντιδράσαμε, που βρίσκονται,
Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο
χάθηκαν;;
Εφτά μέρες δίχως ΜΑΤ και κόμματα. Το κέντρο της Αθήνας με κομμένη την κυκλοφορία, αλλά πιο ζωντανό από ποτέ.
Κανένας καταστηματάρχης δεν διαμαρτύρεται, οι πρόεδροι των Εμπορικών Συλλόγων έχουν εξαφανιστεί, πιο πολλοί είναι οι τροχονόμοι από τα ΜΑΤ, μαζεύονται χιλιάδες διαδηλωτές κάθε βράδυ, και όμως το κέντρο λειτουργεί.
Απομυθοποίηση των πάντων.
Από τους συνδικαλιστές των εμποροβιοτεχνών μέχρι το Πάμε τη ΓΣΕΕ την ΑΔΕΔΥ, και όλους τους επαγγελματίες διαδηλωτές, που χρειάζονται τα ΜΑΤ για να παίξουν τα παιχνίδια τους. Εφτά μέρες τώρα αποκαλύπτεται το μεγάλο κόλπο, και η μεγάλη υποκρισία. Ότι όλοι αυτοί οι οργανωτές κομματικών διαδηλώσεων, είναι κομμάτια ενός κρατικού μηχανισμού μαζί με τα ΜΑΤ, και τους «αναρχικούς», οι οποίοι παίζουν το παιχνίδι της «ελεγχόμενης» αντίστασης, και της επιβεβαίωσης του γνωμικού «μακριά από το μαντρί σε τρώει ο λύκος», για να φοβάται ο λαός.
Να που ήρθε όμως αυτό το εφταήμερο, για να αποδείξει ο λαός ότι στις γνήσιες διαμαρτυρίες, μακριά από το μαντρί τον τρως το λύκο, αρκεί να τον κυνηγήσουν πολλοί μαζί.
Προξενεί εντύπωση η αδρανής στάση του Περισσού, της Κουμουνδούρου, της Συγγρού και των λοιπών διευθύνσεων. Γιατί δεν καλούν τους οπαδούς τους να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, αφού είναι εναντίον του μνημονίου; Γιατί δεν συμμετέχουν με τους οπαδούς τους, οργανωμένα, συντεταγμένα, όπως κάνουν στις «διαδηλώσεις τους», να δώσουν έτσι και παραδείγματα οργάνωσης και πάλης στα παιδιά που είναι πρωτάρηδες;
Ή μήπως περιμένουν, όπως κάνανε και στο Πολυτεχνείο το ΄73, πρώτα να αποδώσει καρπούς το κίνημα, και μετά να το «οικειοποιηθούν» με τα γνωστά καπέλα; Φυσικά δεν θα αναρωτηθώ, μετά από αυτά, « τι τα θέλουμε τα κόμματα;».
Θα ρωτήσω όμως με θέρμη πια, «τι τα θέλουμε ΑΥΤΑ τα κόμματα;». Και θα απαντήσω. Δεν τα θέλουμε.
Είναι κόμματα μικρόψυχων και δειλών ηγετών, κόμματα που δεν τολμούν να βγουν στο φως όταν στο ίδιο φως έχουν βγει και οι πολίτες, είναι κόμματα που φοβούνται τους πολίτες.
Εφτά μέρες χωρίς κόμματα, και η Αθήνα είναι πιο όμορφη από ποτέ. Θα προλάβουν να μας ξεπουλήσουν φτηνά πριν τους διώξουμε, θα προλάβουν να μας βουλιάξουν σε δυσβάστακτο χρέος όπως έχουν ήδη κάνει, θα προλάβουν να βουλιάξουν την Ελλάδα, αλλά στο Σύνταγμα ο λαός μαθαίνει κολύμπι, και όταν χρειαστεί θα κολυμπήσει.
Μακριά από κάθε κομμάτι του συστήματος, μακριά από κάθε τι που κρύφτηκε, όταν ο λαός βγήκε στους δρόμους.
Εφτά μέρες χωρίς κόμματα.
πηγή http://www.capital.gr
Επίκουρου καθηγητή ΤΕΙ Πειραιά
Τι έγινε ρε παιδιά; Που είναι τα κόμματα;; Που είναι οι σημαίες τους, οι οπαδοί τους, οι νεολαίοι τους;
Αυτά τα κόμματα δεν μας καλούσαν να κάνουμε αντίσταση, δεν μας καλούσαν σε ανυπακοή, δεν μας καλούσαν να αντιδράσουμε; Τώρα που αντιδράσαμε, που βρίσκονται,
Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο
χάθηκαν;;
Εφτά μέρες δίχως ΜΑΤ και κόμματα. Το κέντρο της Αθήνας με κομμένη την κυκλοφορία, αλλά πιο ζωντανό από ποτέ.
Κανένας καταστηματάρχης δεν διαμαρτύρεται, οι πρόεδροι των Εμπορικών Συλλόγων έχουν εξαφανιστεί, πιο πολλοί είναι οι τροχονόμοι από τα ΜΑΤ, μαζεύονται χιλιάδες διαδηλωτές κάθε βράδυ, και όμως το κέντρο λειτουργεί.
Απομυθοποίηση των πάντων.
Από τους συνδικαλιστές των εμποροβιοτεχνών μέχρι το Πάμε τη ΓΣΕΕ την ΑΔΕΔΥ, και όλους τους επαγγελματίες διαδηλωτές, που χρειάζονται τα ΜΑΤ για να παίξουν τα παιχνίδια τους. Εφτά μέρες τώρα αποκαλύπτεται το μεγάλο κόλπο, και η μεγάλη υποκρισία. Ότι όλοι αυτοί οι οργανωτές κομματικών διαδηλώσεων, είναι κομμάτια ενός κρατικού μηχανισμού μαζί με τα ΜΑΤ, και τους «αναρχικούς», οι οποίοι παίζουν το παιχνίδι της «ελεγχόμενης» αντίστασης, και της επιβεβαίωσης του γνωμικού «μακριά από το μαντρί σε τρώει ο λύκος», για να φοβάται ο λαός.
Να που ήρθε όμως αυτό το εφταήμερο, για να αποδείξει ο λαός ότι στις γνήσιες διαμαρτυρίες, μακριά από το μαντρί τον τρως το λύκο, αρκεί να τον κυνηγήσουν πολλοί μαζί.
Προξενεί εντύπωση η αδρανής στάση του Περισσού, της Κουμουνδούρου, της Συγγρού και των λοιπών διευθύνσεων. Γιατί δεν καλούν τους οπαδούς τους να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, αφού είναι εναντίον του μνημονίου; Γιατί δεν συμμετέχουν με τους οπαδούς τους, οργανωμένα, συντεταγμένα, όπως κάνουν στις «διαδηλώσεις τους», να δώσουν έτσι και παραδείγματα οργάνωσης και πάλης στα παιδιά που είναι πρωτάρηδες;
Ή μήπως περιμένουν, όπως κάνανε και στο Πολυτεχνείο το ΄73, πρώτα να αποδώσει καρπούς το κίνημα, και μετά να το «οικειοποιηθούν» με τα γνωστά καπέλα; Φυσικά δεν θα αναρωτηθώ, μετά από αυτά, « τι τα θέλουμε τα κόμματα;».
Θα ρωτήσω όμως με θέρμη πια, «τι τα θέλουμε ΑΥΤΑ τα κόμματα;». Και θα απαντήσω. Δεν τα θέλουμε.
Είναι κόμματα μικρόψυχων και δειλών ηγετών, κόμματα που δεν τολμούν να βγουν στο φως όταν στο ίδιο φως έχουν βγει και οι πολίτες, είναι κόμματα που φοβούνται τους πολίτες.
Εφτά μέρες χωρίς κόμματα, και η Αθήνα είναι πιο όμορφη από ποτέ. Θα προλάβουν να μας ξεπουλήσουν φτηνά πριν τους διώξουμε, θα προλάβουν να μας βουλιάξουν σε δυσβάστακτο χρέος όπως έχουν ήδη κάνει, θα προλάβουν να βουλιάξουν την Ελλάδα, αλλά στο Σύνταγμα ο λαός μαθαίνει κολύμπι, και όταν χρειαστεί θα κολυμπήσει.
Μακριά από κάθε κομμάτι του συστήματος, μακριά από κάθε τι που κρύφτηκε, όταν ο λαός βγήκε στους δρόμους.
Εφτά μέρες χωρίς κόμματα.
πηγή http://www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου