Κατάκτηση της εξουσίας: από τα Τανκς στα ΜΜΕ

Τανκς, επίλεκτες μονάδες , ετοιμότητα, σχέδιο, μυστικότητα και μέσα σε μια νύχτα απλά ανατρέπονταν κυβερνήσεις και ένας στρατηγός ή και ένας συνταγματάρχης  καταλάμβανε την εξουσία σε μια χώρα, η ιστορία γνωστή-κυρίως  με την έναρξη του ψυχρού πολέμου- και μέσα στις δεκαετίες του 60 και 70 αρχηγοί ενόπλων δυνάμεων ανέρχονταν στα ανωτέρα πολιτειακά αξιώματα, χώρες τις νοτιοανατολικής  Ασίας, τις  Λατινικής Αμερικής και ολόκληρης σχεδόν τις Αφρικής  ακόμη και χώρες της Ευρώπης ταυτίστηκαν οι  ιστορίες τους με απλούς αξιωματικούς που κατέλαβαν τα ηνία τους και οδήγησαν τις τύχες τους μετέπειτα.

Φράνκο, Μουσολίνι, Πινοσέτ, Νάσερ, Μπατίστα, Φιντέλ Κάστρο, Παπαδόπουλος, Καντάφι, Σαντάμ Χουσεΐν είναι μερικά από τα ονόματα της νεότερης παγκόσμιας ιστορίας που συνδεθήκαν με στρατιωτικές επεμβάσεις στην κατάλυση μιας κυβέρνησης και στην ανάδειξη μια άλλης.

Πλέον με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και κυρίως όσο αφορά τα μέσα ενημέρωσης υπάρχει μια μετάβαση όσο αφορά όχι μόνο την κατάκτηση αλλά και την διατήρηση της εξουσίας, άλλωστε υπάρχει διαφορά στο να έχει κάποιος την διακυβέρνηση και άλλο την εξουσία σε μια χώρα.

Θα ήταν περιττό να διαθέτει κάποιος 100.000 κομάντο τη στιγμή που στην υπηρεσία του θα έχει πχ 4 μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς όπου με την κατάλληλη προβολή, τους διαφόρους διθυράμβους που θα αφιέρωναν για εκείνον αρκούσαν αν όχι να γίνει –μέσω εκλογών ακόμα-αρχηγός μια χώρας, τουλάχιστον θα διεκδικούσε τη δεύτερη θέση.

Πόσες φορές τα ΜΜΕ δεν ποδηγέτησαν τη κοινή γνώμη, δεν δημιούργησαν ρεύμα, ενώ αποτέλεσαν την βασική αιτία να αναδείξουν κόμματα και να παραμείνουν  τόσο γερά στην εξουσία χωρίς να έχουν μια φυσική φθορά παρά ελάχιστες «γρατζουνιές». Ακόμα και τα τελευταία χρόνια όπου το διαδίκτυο υπάρχει στα περισσότερα σπίτια και υπάρχει μια άλλη άποψη μέσα από τα blogs και τις αμφίδρομης επικοινωνίας  μέσω διαφόρων ιστοσελίδων, τα παραδοσιακά μέσα και κυρίως η τηλεόραση έχουν την μερίδα του λέοντος.

Πρόσωπα ασήμαντα , άγνωστα ξαφνικά με μια καλή εστίαση ενός τηλεοπτικού φακού, μια τέλεια λήψη και είναι ικανή να συναρπάσει τα πλήθη …εκλέγεται… ανέρχεται… η συνεχεία γνωστή. Χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου όπου το πολίτευμα τους χαρακτηρίζεται ως δημοκρατία (κοινοβουλευτική, προεδρική, βασιλευόμενη κοκ) στηριχτήκαν οι κυβερνήσεις τους και κυρίως οι επιλογές τους ούτε σε μεραρχίες αρμάτων αλλά μόνο από εκπομπές της τηλεόρασης ή κάποιων άρθρων (δήθεν έγκριτων ) εφημερίδων.

Φανταστείτε κυβερνήσεις διατάσουν να υπάρχει όχι απλώς λιτότητα αλλά φτώχια, να γίνονται κατασχέσεις σε σπίτια πολιτών, να μένουν άνεργοι, άνθρωποι να στερούνται τα στοιχειώδη και όμως όλοι εκείνοι που διατάσουν για όλα αυτά να παραμένουν απλά στις θέσεις τους με μικρές μεταβολές… αντί για 20% να είναι 14% …παρόλα αυτά παραμένουν, η αιτία; Απλά η προβολή από μεγάλα τηλεοπτικά πάνελ, μέσα από όμορφες αφηγήσεις δημοσιογράφων και εκπομπών που ωραιοποιούν καταστάσεις ή τραγικοποιούν ανάλογα με τα συμφέροντα , εικόνες που απλά κάνουν στα μάτια του κόσμου ένα απλό άνθρωπο, που ξαφνικά εμφανίζεται μέσα στις οθόνες, και φαντάζει στα μάτια κόσμου( τηλεθεατών) ως ένας ήρωας που απλά θα τους βγάλει απ τα αδιέξοδα.

Τα ΜΜΕ δεν αποσκοπούν μόνο στην ανάδειξη αλλά και στην πτώση μιας κυβέρνησης όσο ισχυρής και να είναι , αρκούν μονάχα κάποιες προβολές ατασθαλιών ή σκανδάλων (αληθινών ή όχι)  από τα τηλεοπτικά μέσα και όχι μόνο και ήδη σε μικρό χρονικό διάστημα θα έχει δρομολογηθεί η κατάρρευση της και στη θέση της θα έχει ήδη προβληθεί ένα νέο σχήμα που θα κυβερνήσει μια χώρα.

Αναμφισβήτητα ο 20ος αιώνας θα χαρακτηριζόταν ως εκείνος της τεχνολογίας, δεν θα ήταν υπερβολικό να χαρακτηρίζονταν όλη η περίοδος από τα μέσα του 19^ουαιώνα ως τις μέρες μας ως η εποχή της προπαγάνδας ή πιο εύηχα της παραπληροφόρησης.