Βυζάντιο μια χιλιόχρονη Αυτοκρατορία- Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ο αυτοκράτορας της ιστορίας και του θρύλου.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξαν γνωστοί και άγνωστοι πολιτισμοί καθώς και αυτοκρατορίες , όπου η καθεμία άφησε το δικό της στίγμα στο στερέωμα της ιστορίας.

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρξε η μεγαλύτερη σε διάρκεια , καθώς είχε 1125 χρόνια συνεχούς παρουσίας  τη στιγμή που άλλες αυτοκρατορίες ακόμα και των νεοτέρων χρόνων είχαν από 500 ως και 250 χρόνια ζωής, ακόμα και η Ρωμαϊκή έφτασε κάπου τα 800 χρόνια.

Η κατάλυση δεν έγινε ίσως το 1453 αλλά από την Άλωση του 1204 όπου και έπαψε ουσιαστικά το Βυζάντιο να είναι ο βασικός πρωταγωνιστής επί της Ανατολικής μεσογείου, η οικονομική και εδαφική αφαίμαξη που είχε υποστεί από τους δυτικούς είχε ασφαλίσει το χρονόμετρο της  αντίστροφης μέτρησης.

Το Βυζάντιο αποτελούσε μια λαμπρή αυτοκρατορία ενώ η πρωτεύουσα του ένα στολίδι τη στιγμή όπου οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ζούσαν ακόμα σε συνθήκες βαρβαρότητας και καταγίνονταν σε πειρατείες κτλ. Επίσης ήταν ο Ο.Η.Ε της εποχής , μάλιστα όποιος λαός ήθελε να έχει μια παρουσία στο εμπορικό και οικονομικό χάρτη θα λέγαμε της εποχής έπρεπε να συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους Βυζαντινούς. Ο στρατός του επίσης ο ισχυρότερος της Ευρώπης και του γνωστού τότε κόσμου.

Το 1453 ήδη διαγράφεται το οριστικό τέλος μιας αυτοκρατορίας και μια Πόλεως που έλαμψε στο παγκόσμιο χάρτη για 10 και πλέων αιώνες, η Άλωση της σημείο καμπής για την ιστορία και ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα των νεοτέρων χρόνων. Μια καμπή που άλλαξε την Ευρώπη και έφερε άλλους λαούς στο προσκήνιο βάρβαρους και χωρίς κάποια ευγενή αισθήματα, ενώ παράλληλα φανέρωσε το προσωπείο της Ευρώπης όπου ουδέν έπραξαν τόσο κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης αλλά και καθόλα την διάρκεια των 400 χρόνων για να ελευθερώσουν την κοιτίδα του πολιτισμού.

Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος

Ο αυτοκράτορας της Κωνσταντίνος Παλαιολόγος υπήρξε ο άξιος συνεχιστής αυτής της σπουδαίας αυτοκρατορίας και στάθηκε παρόλες της δυσκολίες αντάξιος των περιστάσεων.

Ο τελευταίος αυτοκράτορας όπου στέφθηκε στο Μύστρα και κατέφθασε στην Κωνσταντινούπολη σε στιγμές δύσκολες για το Βυζάντιο , μέλημα του ήταν να οργανώσει και να σώσει την αυτοκρατορία όπου κλήθηκε να κυβερνήσει.

Είναι γεγονός ότι όσο αφορά τις τελευταίες στιγμές καθώς και το θάνατο του κατά την 29^η Μαΐου το 1453 καλύπτεται από ένα πέπλο που ανήκουν στη σφαίρα του θρύλου, χωρίς να γνωρίζει κάνεις τις τελευταίες στιγμές του, ακόμα και σε καθαρά ιστορικά πλαίσια . Μάλιστα ο Ιστορικός Σπ. Λάμπρου αναφέρει σχετικά :

«Και αι μεν πλεισταί των πηγών συμφωνούσι κατά ταύτα, ότι ο φόνος του αυτοκράτορος έγεινε περί την πύλην του Αγίου Ρωμανού. Η δε ποικιλία των ειδήσεων περί του τρόπου του θανάτου αυτόυ αποδεικνύει την μόνωσιν, εν η ευρέθη ο Κωνσταντίνος, περιστοιχισθείς υπό πολυαρίθμων εχθρών. Δεν απέθανεν ως αυτοκράτωρ, περιφρουρούμενος υπό σωματοφυλάκων και επιτελείου, αλλ’ ως κοινός  στρατιώτης».

Σπυρίδωνος Π. Λάμπρου(1888), Ιστορία της Ελλάδος μετ' εικόνων, Τόμος ΣΤ, σελ.978

Την παραμονή της 29^ης Μαΐου ηχούν και οι καμπάνες της Αγίας Σοφίας, η οποία από την 12 Δεκεμβρίου του 1452 είχε μείνει κλειστή όταν έγινε το ενωτικό «συλλείτουργο», Μάλιστα ο Σπ. Λάμπρου  σημειώνει χαρακτηριστικά ότι δεν υπάρχει καμιά αναφορά τις συμμετοχής του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου σε αυτό το «συλλείτουργο», συνεπώς δεν παριστάτε σε εκδηλώσεις των ενωτικών , ενώ ακόμα  δεν έπραξε τίποτα εναντίων της Συνόδου  που συγκροτήθηκε το 1450 στην Κωνσταντινούπολη όπου και καταψήφισε τον λατινόφρονα πατριάρχη Γρηγόριο, μάλιστα η καθαίρεση του πρώτου και η χειροτονία του διάδοχου του –εναντία στην ένωση- Αθανασίου και η αναρρίχηση του στο πατριαρχικό θρόνο , αποτέλεσαν  ειδήσεις που έγιναν δεκτά με πολύ δυσαρέσκεια στη ρώμη και τη λοιπή ιταλία.

Σπυρίδωνος Π. Λάμπρου(1888), Ιστορία της Ελλάδος μετ' εικόνων, Τόμος ΣΤ, σελ. 908,918 ,968.

Λέγεται ότι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κοινώνησε τελευταία φορά από τον καρδινάλιο Ισίδωρο, ιστορικό λάθος , αντίθετα συμφώνα με μαρτυρίες ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ουδέποτε υπήρξε ενωτικός ενώ μάλιστα παρέμεινε ως το τέλος της ζωής  του Χριστιανός Ορθόδοξος, τόσο από τα παραπάνω αλλά και από γραπτά ιστορικών της εποχής το πιστοποιούν, πιο συγκεκριμένα ο Γεώργιος Φραντζής γράφει σχετικά:

Ο δε Αυτοκρατωρ Κωνσταντίνος περιβεβλημένος τα Αυτοκρατορικά, αλλά φευ! Πενιχρά και τετριμμένα ιμάτια, προβαίνει προς το άγιον βήμα ασκεπής, κατηφής και μετά δεδακρυσμένων οφθαλμών. Οι στεναγμοί παύουσιν, ο θόρυβος αιγάζει˙ εις όλον εκείνον τον απέραντο ναόν δεν ακούεται ειμή μόνον η φωνή του ιερέως , προσκαλούντος τους Χριστιανούς, ίνα μετά πίστεως και αγάπης προσέλθωσιν. Ο Αυτοκράτωρ νοερώς επί πολλήν ώραν προσέυχεται˙ Κύριος οίδε, τίνα λιτήριον και Πατριωτικήν προσευχήν˙ προσπίπτει τρίς ενώπιον της εικόνος του Σωτήρος και της Θεομήτορος, αναχαιτίζων τους λυγμούς, οιτίνες από καιρόν εις καιρόν ανέβαινον από της καρδίας του˙ έπειτα στραφείς προς τον λαόν αναβοά γεγωνυία τη φωνή˙ «Χριστιανοί, συγχωρήσατε τας αμαρτίας μου, και ο Θεός ας συγχωρήση τας ιδικάς σας.» Παραλαβών δε, ως έθος, εκ των χειρών του Αρχιερέως τα άχραντα μυστήρια μεταλαμβάνει αυτών. Όλοι δε εν μια φωνή και καρδία εφώναξαν˙ «Έσο συγκεχωρημένος!»

Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων / Ερανισθείσα εκ των Χρονικών του Γεωργίου Φραντσή ___ υπό Γ. Θεοφίλου. Σελ. 28-29

Το τέλος καθώς και οι συνθήκες όπου πέθανε ο τελευταίος αυτοκράτορας παραμένουν και σήμερα άγνωστες , πιθανώς να βρέθηκε το σώμα του από τους εναπομείναντες Έλληνες και να το έθαψαν μη γνωστοποιώντας ποτέ το σημείο της ταφής του για να μη συληθεί από τυμβωρυχία , πιθανώς να παρέστησα λίγοι Χριστιανοί με κάποιον ιερέα όπου και γνώριζαν το τόπο όπου και ετάφη με τις τιμές που αρμόζουν σε ένα αληθινό ηγέτη, ηρώα και μάρτυρα.

Ακόμα και σήμερα το μέρος που ταφηκε και πολλά που αφορούν  τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο ,παραμένουν άγνωστα ακόμα και σήμερα το βέβαιο είναι ότι αποτελεί ένα ακόμη μνημείο-άγνωστο που βρίσκεται  ως σήμερα- για όλους τους Έλληνες, ένα μνημείο μιας αυτοκρατορίας που θάφτηκε αλλά δεν πέθανε , που χάθηκε αλλά δεν εξαφανίσθηκε.