Γιορτή άλλοτε στο Καστρί, άλλοτε στο Μοντοφώλι

Μια από τις γιορτές που είναι αναπόσπαστο κομμάτι και άρρηκτα με εκείνη του Πάσχα είναι της Ζωοδόχου Πηγής, πολλά εκκλησάκια που γιορτάζουν αυτή την ημέρα υπάρχουν στην νότια Εύβοια και δη Καρυστία και είναι κτισμένα σε χωριά ή εξοχή.

Καστρί, οπωσδήποτε η συγκεκριμένη γιορτή έχει μείνει ταυτόσημη με αυτό το παράλιο οικισμό όπου εδώ και δεκαετίες πλήθος κόσμου συρρέουν στην εκεί εκκλησία κτισμένο ανατολικά και πάνω στη θάλασσα όπου γίνεται η Λειτουργία ενώ στη συνέχεια ακόλουθη πανηγύρι.

Κόμητο, το χωριό έδρα της άλλοτε εκεί κοινότητας, μεταξύ άλλων η κεντρική εκκλησία του χωριού όπου δεσπόζει μέσα στα υπόλοιπα σπίτια είναι η «Ζωοδόχου Πηγή» όπου αποτελούσε από τις μεγάλες γιορτές του χωριού ενώ παλαιότερα γύρω από το ναό γινόταν υπαίθριο γλέντι, σήμερα παραμένει επίσημη γιορτή του χωριού.

Μοντοφώλι, κτήμα ονομασία όπου εστιάζεται κάπου στη θέση «παλαιά χώρα» και είναι γνωστή σήμερα στους περισσότερους κατοίκους της Καρύστου, εν τούτοις η ονομασία αυτή προέρχεται από ένα σημείο κάπου στις υπώρειες του όρους Όχη, βορειότερα από το κάστρο της περιοχής μέσα σε ένα τοπίο με πλατάνια και μια πηγή με τρεχούμενο νερό.

Λίγα χιλιόμετρα από την Μεκουνίδα υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι Ζωοδόχου Πηγή παλαιότατο το οποίο γιόρταζε κατά την ημέρα αυτή , πλήθος κόσμου θα συνέρεαν από την Κάρυστο και τα γύρω χωριά ιδίως τα Ρούκλια –χωριό κατεξοχήν της Όχης-όπου θα συγκεντρώνονταν γύρω από το μικρό ναΐσκο με άρτους, τάματα μέσα σε ένα τοπίο με πλατάνια και φτέρη.

Ένα εκκλησάκι μικρό που ίσως να ανάγεται πολύ πριν την τουρκοκρατία, ίσως από την εποχή του Βυζαντίου όπου οι κίονες στο εσωτερικό του μαρτυρούν μια άλλη εποχή , με ανθρώπους που για αιώνες πέρασαν και γιόρταζαν εκεί αυτή την ημέρα και όχι μόνο, ενώ στη συνέχεια γύρω και εκεί σε αυτό το πανέμορφο τοπίο θα έτρωγαν κάτω από αυτά τα αιθάλες δέντρα σε αυτές τις ανοιξιάτικες και ηλιόλουστες ή μη μέρες του Απρίλη κάποτε ή και Μαΐου αργότερα.

Οι καιρικές συνθήκες δυστυχώς είχαν ως αποτέλεσμα να καταρρεύσει το εσωτερικό του ναού, ενώ οι εικόνες του μεταφέρθηκαν σε ναό στη Μεκουνίδα, ένα κτίριο αιώνων –όπου η στέγη είχε επισκευαστεί με τσιμέντο κατά  τον 20^ο  αιώνα- δεν παρέμεινε σε κατάσταση όπου θα αποτελούσε σημείο για πολλούς αλλά και κομμάτι του πολιτισμού για την περιοχή, ο Σταυρός χαραγμένος σε ένα μάρμαρο πάνω από την πόρτα παραμένει εκεί σε όλες τις εποχές , με χιόνια, βροχές, καλοκαίρι, χειμώνα μένει εκεί ατάραχα, σιωπηλά, ακλόνητα.