Αριστερά: από τους επαναστάτες –σύμβολα, στην Aριστερά των μνημονίων

Σε διαφημίσεις, εκπομπές, ντοκιμαντέρ που αφορούν διαδηλώσεις, πορείες και κινητοποιήσεις είναι ταυτόσημες -στην εποχή μας- με πλήθος κόσμου όπου κρατούν κόκκινες σημαίες και πανό με ανάλογα συνθήματα, απέναντι τους παραταγμένοι άνδρες με ασπίδες και κράνη όπου συμβολίζουν την εξουσία, το καθεστώς ή κατεστημένο τις εκαστοτε κυβέρνησης και χώρας.

Αριστεροί, οι διάδοχοι των επαναστατών και χωρικών από την εποχή του φεουδαρχισμού και των βασιλέων της μεσαιωνικής Ευρώπης όπου σταδιακά τους διαδέχτηκαν ως πολιτικά κινήματα και ιδεολογίες, καταλαμβάνοντας ήδη από την εποχή της γαλλικής εθνοσυνέλευσης τα έδρανα της αριστερής πτέρυγας και συνεχίζεται και σήμερα στα διάφορα κοινοβούλια του κόσμου.

Το κίνημα το οποίο οι ιδεολόγοι του συμβόλιζαν τους επαναστάτες, το μύθο, την εναλλακτική λύση, το αντίπαλο δέος αλλοτε στην μοναρχία, αργότερα στο φασισμό, στην συνέχεια στον καπιταλισμό και μετά το 1990 στην παγκοσμιοποίηση, συνδυάζοντας την παρουσία τους ως το εμπόδιο και τροχοπέδη των κάθε λογής ολιγαρχιών και συμφερόντων στην εγχώρια και διεθνή ελίτ.

Σε παγκόσμια κλίμακα αποτελεί μια μετεξέλιξη και αποχρωματισμό από τα παραδοσιακά κουμουνιστικά κόμματα, ενώ ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες στις επιμέρους χώρες παραμένει ως κυβέρνηση ή αντιπολίτευση.

Στην λατινική Αμερική όπου στην διάρκεια του ψυχρού πολέμου όπου οι λαοί εκεί στέναζαν κάτω από απολυταρχικά καθεστώτα με δεξιά, εθνικιστική και φιλοδυτική απόχρωση οι εκεί κάτοικοι βιώνοντας όλα τα αρνητικά των εκεί πολιτικών ή δικτατοριών είχε ως αποτέλεσμα τις εκεί κυβερνήσεις να καταλαμβάνουν κόμματα ή πολιτικοί αριστερών ιδεολογιών.

Πάμε στην διάρκεια του Β’ παγκοσμίου όπου τα περισσότερα κράτη είναι υπο γερμανική κατοχή, οι αντιστασιακές ομάδες της ανατολικής Ευρώπης και Βαλκανίων, από τους από τους παρτιζάνους της Ουκρανίας και της Γιουγκοσλαβίας και τους αντιστασιακούς του ΕΛΑΣ στην πλειονότητας τους είναι αριστερών αποχρώσεων όπου μάχονται για την ελευθερία και ενάντια στον φασισμό.

Ομάδες ή οργανώσεις αριστερής απόχρωσης θα διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην δεκαετία του 60 και 70 όπου μέσα από πραξικοπήματα, υποκινούμενα από τις Η.Π.Α ή ΕΣΣΔ τότε, καταλάμβαναν την εξουσία και περιέρχονται στην σφαίρα επιρροής είτε του ΝΑΤΟ είτε του ανατολικού μπλοκ. Πεδίο αντιπαραθέσεων της εποχής ήταν η λατινική Αμερική και μερικές χώρες της Ν.Α Ασίας.

 Ελλάδα

Στην Ελλάδα μετά την λήξη του εμφυλίου, οι αριστεροί (ή κουμουνιστές) για πολλά χρόνια ανήκαν στην σφαίρα του μύθου και των ηρώων, το γεγονός ότι ήταν παράνομοι ως κόμμα, οι εξορίες, οι διώξεις από το τότε κρατικό μηχανισμό τους έκανε να φαντάζουν ένα είδος επαναστατών που όταν θα ανέρχονταν στην εξουσία θα δίναν μια άλλη νότα και πλεύση στη χώρα μας. Παράλληλα παράγοντες και περίφημοι καλλιτέχνες και συγγραφείς ανήκαν στο χώρο της αριστεράς, παγιώνοντας ετσι μια άλλη θέση στην συνείδηση του απλού κόσμου.

Μετά την χούντα και το πολυτεχνείο η αριστερά διατηρούσε ένα διψήφιο ποσοστό μέχρι και το 1990, αργότερα αποτέλεσε συνιστώσες και επιμέρους κόμματα όπου είχαν μικρή εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο, παράλληλα πολλοί που προέρχονταν από αυτό το χώρο ανήκαν στην κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ) όπου για πολλές δεκαετίες ήταν η βασικός πυλώνας εξουσίας ως και το 2012.

Το 2012 η αριστερά, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί δεύτερο κόμμα και τον Ιανουάριο του 2015 γίνεται κυβέρνηση όπου πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα καταλαμβάνει την εξουσία και στην πράξη θα πρέπει να υλοποιήσει τις εξαγγελίες σε μια δύσκολη κομβική στιγμή, σε μια χώρα που οι υπογραφές μνημονίων και σκληρών μέτρων ήταν η αιτία αυτό το κόμμα του άλλοτε 4% να είναι στην κυβέρνηση.

Οι διαδηλώσεις μετριάστηκαν , και όλη η Ευρώπη παρακολουθούσαν τι μέλει γενέσθαι με μια αριστερή κυβέρνηση όπου θα έρχονταν αντιμέτωπη με τους αδίστακτους πιστωτές και τοκογλύφους, αλλά και δανειστές σε μια χώρα όπου και το νόμισμα της τυπώνεται στην ΕΚΤ.

Μετά το υποτυπώδες (; ) δημοψήφισμα και παρά την προπαγάνδα και εκφοβισμούς ο λαός σε ποσοστό 62% λέει ΟΧΙ στις κάθε μορφής επιβολής νέων μέτρων, παράλληλα γίνεται αφορμή οι τράπεζες να επιβάλουν capital control μη μπορώντας οι έλληνες να έχουν πρόσβαση στα δικά τους χρήματα, επιπροσθέτως το ΟΧΙ , το μετέπειτα συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών καθώς και οι ευρωπαίοι δειξαν ότι δεν συμμερίζονται την γνώμη του λαού, που κάποτε διαφήμιζαν πως είναι ισότιμο  μέλος με την δήθεν μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, λόγια , φανφάρες χωρίς αντίκρισμα.

Η αριστερά ο μύθος των τελευταίων ετών ως κυβέρνηση κατάφερε να περάσει τα πιο σκληρά μετρά και να υπογράψει ένα ακόμα σκληρότερο μνημόνιο, παράλληλα η αθρόα προσέλευση μεταναστών δυσχέραιναν είτε τους ίδιους τους καθώς και τους κατοίκους των αντιστοίχων περιοχών και ιδίως των νησιών.

Λένε ότι η αριστερά κάνει ότι δεν μπορεί η δεξιά, το κόμμα εκείνο που μπορεί σε όλες τις χώρες να προκαλέσει κύμα διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων ως κυβέρνηση ανενόχλητη να νομοθετεί ένα σορό από μέτρα και δυσβάστακτους φόρους, η ιδεολογία που προβάλλετε ως αριστερό και κοινωνικό κίνημα στην ουσία είναι μια δεξιά παράταξη με κόκκινο χρώμα και σημαία.

Οπωσδήποτε αριστερά δεν είναι μόνο η αποδοχή των μεταναστών, της διαφορετικότητας αλλά και θέματα των εργαζόμενων, των φτωχών και εκείνων που πλήττονται από τα δάνεια, υπαίτιοι ή μη και χρειάζονται ένα κέλυφος προστασίας από τα χρέη τους.

Άραγε έχει καμιά σχέση αυτή η αριστερά με αυτήν του τσαβες; Των παρτιζάνων που πολέμησαν τους ναζί; Τους αντιστασιακούς του ΕΛΑΣ και της δημοκρατικές ιδέες που εφάρμοσαν στα ελεύθερη μέρη της Ελλάδας τότε; Στου πολιτικούς εκείνους που δεν εφάρμοσαν τα μέτρα των διαφόρων οργανισμών όπως ΔΝΤ , παγκόσμια τράπεζα κτλ;

Αποδεικνύεται ότι στο κοινοβούλιο τα αντίστοιχα κόμματα, δεξιά, αριστερά, εθνικιστικά, πλέον στην πράξη φάνηκαν πως όχι μόνο δεν είναι αντίθετοι αλλά συμπαίκτες σε όλο αυτό που βιώνει ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια, μνημόνιο όλοι αυτοί έφεραν και θα φέρουν μόλις κληθούν να κυβερνήσουν, άσχετα που πρεσβεύουν αν είναι πατριωτικά, λαϊκά, η ριζοσπαστικά κόμματα όλα αυτά έχουν κοινό παρανομαστή, την εξαθλίωση αυτής της χώρας.

επίλογος

Ηγέτες της Αριστεράς ή απλά σύμβολα ιδεολογίας, όλα αυτά η ιστορία θα δείξει που ανήκουν , άλλωστε η κάθε ιδεολογία ή κόμμα είναι αξιόλογα , οι άνθρωποι που τα πρεσβεύουν τα κάνουν να έχουν μια άλλη θέση στην αντίληψη του κάθε λαού, πάντα όμως κάποια πρόσωπα θα ξεχωρίζουν ως ηγέτες καθώς και οι φράσεις τους θα είναι πολύτιμες για τις επόμενες γενιές.

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Φιντέλ Κάστρο, Ούγκο Τσάβες, Σαλβαδορ Αλιέντε, προσωπικότητες που ανήκαν ιδεολογικά στην αριστερά, η αγωνιστικότητα τους καθώς και η θυσία τους για της ιδέες  τους , την δράση και τους λαούς  που εκπροσώπησαν αντίστοιχα τους κατατάσσει αυτομάτως σε σημαντικές φυσιογνωμίες της νεότερης ιστορίας ενώ αποτέλεσαν σύμβολα για καταπιεσμένους λαούς που ζητούσαν τα αυτονόητα , απλά και μόνο μια καλύτερη ζωή.