Πριν ακόμη σβήσει η φωτιά που κατακαίει για ένατη μέρα, ανακοινώνουν μέτρα για να κοπάσει -όπως νομίζουν- η οργή. Με το ίδιο γνωστό ύφος του όλα ξεπληρώνονται όλα διορθώνονται, αδυνατώντας να μπουν στη θέση του άλλου που έχασε το βιος του ή να αντιληφθούν πόσο θα πέσει το επίπεδο διαβίωσης την επόμενη μέρα που ρήμαξε ο τόπος μας. Λες και τα δέντρα μπορούν να διαταχθούν να μεγαλώσουν γρηγορότερα...ας είναι.
Οι πολίτες δύσπιστοι ακούν τις εξαγγελίες αφού ξανά σε άλλες καταστροφές ακούστηκαν πολλά που ξεχάστηκαν όταν έκλεισαν τα φώτα της κάμερας. Αυτό που χρειάζεται άμεσα -μέσα στους επόμενους δυο μήνες- είναι να γίνουν τα αντιπλημμυρικά έργα στις εισόδους χωριών και πόλεων. Κι εδώ όμως η εμπειρία δείχνει ότι δεν έχει γίνει τίποτα ένα χρόνο μετά τις πλημμύρες με τα έργα του Λήλαντα ενώ ούτε πχ η γέφυρα των Γουβών που καταστράφηκε δεν έχει ξαναχτιστεί. Εδώ έχει καταστραφεί-αφανιστεί ολοσχερώς μια ολόκληρη περιοχή. Πρέπει να υπάρξει ένα μικρό σχέδιο «Μάρσαλ» με προτεραιότητα τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Κονδύλια του ταμείου ανάπτυξης πρέπει να ανακατανεμηθούν την στιγμή που έχουμε αστέγους, αυριανούς ανέργους και κίνδυνο ερήμωσης της υπαίθρου. Ανησυχώ πώς μπορούν να το οργανώσουν αυτοί που η έλλειψη οργάνωσής τους έφερε τον όλεθρο. Χρειάζονται άνθρωποι που και ξέρουν και είναι έντιμοι. Δε θέλω σχέδια που θα καταλήξουν σε τσέπες εταιρειών και γνωστών χρυσοκάνθαρων. Δε μ άρεσε επίσης ότι όλο αυτό τίθεται υπό την εποπτεία του γραφείου του πρωθυπουργού. Την ίδια ώρα εντύπωση προκαλεί το «άδειασμα» της περιφέρειας προδίδοντας έλλειψη εμπιστοσύνης.
Σε κάθε περίπτωση οι Ευβοιώτες πρέπει να χουν το λόγο για το μέλλον του τόπου τους, δε θελουμε σωτηρία για μας χωρίς εμάς. Σ αυτή τη δοκιμασία βιώσαμε την εγκατάλειψη κι αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνούμε. Αν κάτι μου δίνει αισιοδοξία είναι όλο αυτό το αίσθημα αλληλεγγύης που ξεπήδησε, ο εθελοντισμός παντού, που γίναμε όλοι μια γροθιά, που τα νέα παιδιά πέφταν ηρωικά να σβήνουν φωτιές αβοήθητα για μερόνυχτα και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Αυτοί σώσαν τα χωριά τους. Όπως συγχαρητήρια αξίζουν στους Λιμενικούς μας με το διοικητή τους που έδρασαν σωτήρια -πολλές φορές αυτενεργώντας είμαι σε θέση να ξέρω. Η δικιά μου γενιά πιθανότατα δε θα ξαναδεί το υπέροχο δάσος όπως ήταν κι αυτό με πληγώνει πολύ. Έχουμε όμως ευθύνη κι ας γίνει ζήτημα τιμής να παραδοθεί στους επόμενους ένας τόπος ίδιος και καλύτερος. Παραλάβαμε δάσος να παραδώσουμε δάσος. Όλοι μαζί θέλουμε με πείσμα να ξαναφτιάξουμε τον τόπο μας και οι νέοι μπροστάρηδες για το μέλλον τους θα ξαναζωντανέψουν την ελπίδα κυριολεκτικά μέσα απ τις στάχτες!
Συμεών Κεδίκογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου