Πρωτιές, πραγματικότητες, εκτιμήσεις

2008 η Ιρλανδία αποτελεί την πρώτη χώρα της ευρωζώνης όπου έρχεται αντιμέτωπη  με την

Κράτη –μέλη της ευρωζώνης αντιμέτωπα με την κρίση.

οικονομική κρίση, το Νοέμβριο του 2010 υστέρα από αίτημα της κυβέρνησης της γίνεται υπαγωγή στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ. Τα αίτια αποτέλεσε η κατάρρευση ή μάλλον η «φούσκα» των τραπεζών της. 

  Μολονότι ήταν ακόμα σε πρωταρχικό στάδιο καθώς και το τι θα επακολουθούσε, όπως η αύξηση της ανεργίας, περιορισμός του κοινωνικού κράτους, μετανάστευση και απολύσεις, οι δημοσιογράφοι εκεί υπήρξαν καυστικοί και άσκησαν δριμεία κριτική, χωρίς να παραμείνουν σε άπλες και σκηνοθετημένες ερωτήσεις, αλλά με μια αγανάκτηση να τους απευθύνονται με τη φράση «να φύγετε».
Αξιοσημείωτο είναι ότι μετά από 4 μήνες προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές, όπου το επί 14 χρόνια, κυβερνών κόμμα Φιάνα Φέιλ καταποντίζεται στην τρίτη θέση (στο Δουβλίνο απέσπασε μόλις το 8%). Για την ιστορία θα αναφέρουμε ότι την πρωτιά κατέκτησε το μέχρι τότε τρίτο κόμμα Φάιν Γκαέλ όπου μαζί με αυτό των εργατικών σχημάτισαν την νέα κυβέρνηση.

Ο Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας  Έντα Κένι, 

όπου σε τηλεοπτικό διάγγελμα στις 15/12/2013 

ανακοινώσε επίσημα την έξοδο της χώρας του από το μνημόνιο.

Ένα πολύ σημαντικό των όσο συνέβησαν εκεί, αποτέλεσε το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία συζήτηση εξόδου της Ιρλανδίας από το ευρώ, ενώ ακόμα οι πολιτικοί τους έμειναν μακριά από τα φώτα της ευρωπαϊκής δημοσιότητας. Κάτι που σύμφωνα με τους αναλυτές αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Η ίδια χώρα μάλιστα είναι η πρώτη που κατάφερε να επιτύχει την έξοδο της από το μνημόνιο ήδη από το Δεκέμβριο του 2014.




 
Στην Ελλάδα του μνημονίου;
Στην Ελλάδα μολονότι η εισήρθε στο ΔΝΤ από τον Απρίλιο του 2010 και ενώ υπήρξαν σκληρότερα μέτρα, η τότε κυβέρνηση διήρκεσε για περίπου 1,5 χρόνο συνεχίζοντας επίσης ως ο βασικός κυβερνητικός κορμός από το 2011 ως τον Μάιο του 2012, όπου και διεξήχθησαν εκλογές. Το νέο μοντέλο της τρικομματικής τότε κυβέρνησης δεν ήταν παρά μία πρόβα-ευρωπαϊκής σκηνοθεσίας; πιθανώς-αφενός να προετοιμάσει τον κόσμο για τους επομένους κυβερνητικούς συνασπισμούς όπου θα αποτελούνται από έναν πρωθυπουργό και επιπλέων δύο συγκυβερνήτες, και αφετέρου  η γενική δυσαρέσκεια των πολιτών καθιστά την κατάκτηση αυτοδυναμίας ουσιαστικά ουτοπία.

Οι κυβερνήσεις όπου δημιουργήθηκαν από το 2011 και έπειτα απαρτίζονταν συνήθως από 3 κόμματα διαφορετικών αποχρώσεων, και σηματοδοτεί μια άλλη πραγματικότητα για την πολιτική στην Ελλάδα. Ανεξάρτητα της μνημονιακής ή φιλομνημονιακής ή αντιμνημονιακής τοποθέτησης τους, η βαθιά εξαθλίωση  του Λαού από την οικονομική κρίση, καθιστά την αυτοδυναμία ένα δύσκολο επίτευγμα.

Το σημαντικότερο φυσικά στην ιστορία είναι η διαμόρφωση των αποτελεσμάτων στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 να ξεφεύγει από τα στερεότυπα των τελευταίων δεκαετιών όπου κλασικά Πασόκ, ΝΔ (αλληλοδιαδοχικά) να καταλαμβάνουν την πρώτη και δεύτερη θέση, το  ΚΚΕ την τρίτη θέση και την τέταρτη συνήθως ο Συνασπισμός (σήμερα Σύριζα) ή ενίοτε κάποιο μικρό κόμμα που έκανε περιστασιακά την εμφάνιση του. Πιο εμφανές συνέβη για πρώτη φορά σε επίπεδο ευρωεκλογών (Μάιο 2014) όπου ο Σύριζα κατέλαβε την πρωτιά ενώ την τρίτη θέση ένα άλλο κόμμα αυτό της Χρυσής Αυγής.
Τελευταία  φορά που είδαμε το άλλοτε στερεότυπο των εκλογών τα τελευταία 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης, ήταν αυτή τον Οκτώβριο του 2009, φυσικά μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στον ΔΝΤ, την Τρόικα ( εκ της λέξης τρία όπου είναι υπάλληλοι της ΕΚΤ, της Ε.Ε και του ΔΝΤ), τα σκληρά μέτρα, η άνοδος της ανεργίας, ακόμα και η στέρηση στοιχειωδών αγαθών από μερίδα πολιτών όπου κατά χιλιάδες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, είχε ως αποτέλεσμα τη γενική δυσαρέσκεια προς το παλαιοκομματικό σύστημα και την πτώση του όπου άλλοτε αριθμούσε ορδές οπαδών.

Εκλογές 25 Ιανουαρίου: Αλλαγές, πραγματικότητες, εκτιμήσεις

Αλέξης Τσίπρας , στις 25/1/2015 

αποτέλεσε τον πρώτο Πρωθυπουργό, 

προερχόμενο από ένα άλλο κόμμα.

Στις εκλογές του 2015 συνέβη αυτό που έλεγε πάντα, εδώ και χρόνια, πολύς κόσμος «γιατί δεν βγήκε μια φορά ένα άλλο κόμμα» κάτι το όποιο έγινε πραγματικότητα, και διαφαινόταν από πολύ πριν σύμφωνα και με τις δημοσκοπήσεις, τις αληθινές και τις ψεύτικες, όπου για πρώτη φορά ένα κόμμα της Αριστεράς (και γενικά νέο στην διακυβέρνηση) θα καταλάβει την πρωτιά.
Αναμφισβήτητα ο Σύριζα και μάλιστα ο αρχηγός του έχει τραβήξει όλα τα φώτα της δημοσιότητας πλέον σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι είτε σκεπτικοί, είτε προβληματισμένοι  είτε και ακόμα αποφασισμένοι.. παρακολουθούν με πολύ ενδιαφέρων τα τεκταινόμενα στην χώρα μας και την άνοδο ενός νέου προσώπου όπου ηγείται ενός συνασπισμού του άλλοτε 4%.

Ευρωπαίοι αξιωματούχοι,, των οποίων τα ονόματα τους τα τελευταία χρόνια, είναι γνωστά στους Έλληνες τη στιγμή που αγνοούν τα ονόματα υπουργών της εκάστοτε κυβέρνησης

Κατά μια άποψη ο Σύριζα κλήθηκε  να κυβερνήσει με μερική πλειοψηφία, αναγκαστικά εκ των πραγμάτων έπρεπε να συνεργαστεί με κάποιο άλλο κόμμα , αλλά η πολιτική του θα είναι μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης και των θεσμών της Ε.Ε. αν και έχει εκφράσει αντιμνημονιακή πολιτική , θα είναι δύσκολο να απαγκιστρωθεί και το πιο πιθανό να εφαρμόσει μια πολιτική τύπου Ραχόι ή Μάριο πρόντι (πχ να αναστείλει πλειστηριασμούς , να απαλλάξει τα χαμηλά στρώματα από δυσβάστακτους φόρους ή εισφορές ).

Όσο αφορά σε θέματα της Εκκλησίας, εξωτερικής πολιτικής και μετανάστευσης είναι μια πλευρά όπου έκανε πολλούς πολίτες να είναι σκεπτικοί και να διστάσουν να δώσουν ψήφο προς αυτό το κόμμα, οι ιδέες και οι προτάσεις του σε ένα κράτος όπως η Δανία πχ θα είχαν περισσότερη απήχηση, αλλά στην Ελλάδα όπου αποτελεί την πόρτα της Ευρώπης για τα διάφορα κύματα μεταναστών, τα οποία ενίοτε εγκλωβίζονται στη χώρα μας ,χωρίς να μπορούν μεταφερθούν προς την δυτική Ευρώπη, ενώ ακόμα γειτονικά κράτη όπως η τουρκία όπου εποφθαλμιά προς το Αιγαίο και την Θράκη, κάνουν πολλούς να αναθεωρούν και να έχουν επιφύλαξη στο να δώσουν ένα μεγαλύτερο ποσοστό της δυναμικής του.

Όπως και να έχει πλέον βαδίζουμε σε μια νέα πραγματικότητα τα κόμματα που άλλοτε κυριάρχησαν το τελευταίο μισό του 20^ουαιώνα με παύση την επταετία , με διαφορετικά ονόματα Ένωση Κέντρου και ΕΡΕ και έπειτα ως Πασόκ και ΝΔ μέχρι την πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα, θα συρρικνώνονται σταδιακά και πλέον ίσως θα είναι επιτυχία αν θα καταγράφουν διψήφια ποσοστά ή και ακόμα να εξασφαλίζουν την είσοδο τους στη βουλή.

Πρόσωπα που άλλοτε πρωταγωνιστούσαν ή διατελέσαν στελέχη σε υψηλόβαθμες θέσεις ή απλά θα αποχωρήσουν ή θα μεταφερθούν σε μια άλλη παράταξη, κάτι που συνέβη στην τουρκία όπου μετά την παρουσία του ΔΝΤ εξαφανίστηκαν όλα τα κόμματα εξουσίας ενώ αναδείχτηκε ένα νέο κόμμα, που περιλάμβανε και πρόσωπα του εκεί παλαιοκομματικού συστήματος. 

Το βέβαιο είναι ότι μια μεγάλη κρίση αποτελεί ένα κυκλώνα όπου θα εξαφανίσει όλα τα μέχρι τώρα κόμματα εξουσίας, ενώ είναι η στιγμή που θα καταρρεύσουν και μύθοι και ουτοπίες άσχετα αν λέγονται Δεξιά, Ακροδεξιά, Κεντροαριστερά ή απλά Αριστερά, το σίγουρο είναι ότι αν δεν τα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στις προσδοκίες που έκτισαν, δημιούργησαν και υποσχέθηκαν όλα αυτά τα χρόνια θα περάσουν όχι απλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αλλά στην ανυπαρξία.