 |
| φώτο |
Σ’ ὅλο τὸ μακρὸ διάστημα τῆς δουλείας οἱ ῞Ελληνες δὲν ἔπαψαν νὰ πιστεύουν ὅτι ἡ τουρκικὴ κυριαρχία θὰ ἦταν πρόσκαιρη καὶ παροδική. ῾Η πίστη τους δὲ αὐτὴ ἔγινε ἰσχυρότερη ὕστερα ἀπὸ
τοὺς
τοὺς
δύο πρώτους αἰῶνες τῆς δουλείας ποὺ ἡ ὁρμὴ τῶν Τούρκων ἄρχισε νὰ ἐξασθενίζη. Πολλὲς φορὲς ἔκαμαν ἀπόπειρες νὰ ἀποτινάξουν τὸν τουρκικὸ ζυγό. Οἱ ἀπόπειρες ὅμως αὐτὲς δὲν πετύχαιναν, γιατὶ ἦσαν τοπικὲς καὶ χωρὶς ὀργάνωση. Τὸ σπουδαιότερο ἐπαναστατικὸ κίνημα ἔγινε στὴν Πελοπόννησο στὰ 1770.
Ὅταν ἡ Ρωσία στὰ 1766 μπῆκε στὴν ἱερὴ συμμαχία τῶν κρατῶν τῆς Εὐρώπης κατὰ τῆς Τουρκίας, οἱ ῞Ελληνες πίστεψαν ὅτι ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἐλευθερία τους. Τὸν πόθο αὐτὸ τοῦ ἑλληνικοῦ ῎Εθνους τὸν θέρμαινε καὶ ἡ πολιτικὴ τῆς Ρωσίας, γιατὶ αὐτὴ φιλοδοξοῦσε νὰ διώξη τοὺς Τούρκους ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς χῶρες καί νὰ γίνη ἐκείνη ὁ κληρονόμος τοῦ βυζαντινοῦ κράτους.
Ὅταν ἀνέβηκε στὸ θρόνο τῆς Ρωσίας ἡ Αἰκατερίνη, σκέφτηκε νὰ ξεσηκώση τοὺς ῞Ελληνες σὲ ἐπανάσταση. Γι’ αὐτὸ ἔστειλε στὴν ῾Ελλάδα τὸν ἀξιωματικὸ τοῦ ρωσσικοῦ στρατοῦ Γεώργιο Παπάζολη μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ προετοιμάση τὴν ἐπαναστατικὴ ἐξέργεση. Αὐτὸς ἦρθε στὴν Πελοπόννησο καὶ μὲ ὑποσχέσεις πὼς ἡ Ρωσία θὰ βοηθήση τὸ κίνημα μὲ στρατὸ καὶ στόλο, κατάφερε νὰ πείση τὸν Μπέη τῆς Μάνης Μαυρομιχάλη, τὸν πρόκριτο τῆς Καλαμάτας Μπενάκη, τὸν Μητροπολίτη τῆς Σπάρτης Ἀνανία, τοὺς προεστοὺς τοῦ Αἰγίου καὶ τῶν Καλαβρύτων Μελετόπουλο καὶ Ζαΐμη καὶ ἄλλους προκρίτους τῆς Πελοποννήσου νὰ κινηθοῦν ὅταν θὰ ἐρχόταν ἡ ρωσικὴ βοήθεια.
Τὸν ἑπόμενο χρόνο φάνηκαν στὰ νότια παράλια τῆς Πελοποννήσου 15 ρωσικὰ πλοῖα μὲ ἀρχηγοὺς τοὺς ἀδελφοὺς Θεόδωρο καὶ Ἀλέξιο ᾽Ορλώφ. Οἱ ῞Ελληνες τῆς Πελοποννήσου τότε νόμισαν πὼς ἔφθασε ἡ ρωσικὴ βοήθεια ποὺ τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Παπάζολης, ἅρπαξαν τα ὅπλα καὶ ἄρχισαν νὰ χτυποῦν τὶς τουρκικὲς φρουρές.
Ὁ Σουλτάνος μόλις ἔμαθε τὴν ἐξέργεση τῶν ῾Ελλήνων ἔστειλε 15000 Ἀλβανοὺς μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ καταπνίξουν τὴν ἐπανάσταση καὶ νὰ ἐξοντώσουν τὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ. Οἱ Ἀλβανοὶ κινήθηκαν
μὲ ταχύτητα. Πρῶτα μπῆκαν στὴν Πάτρα καὶ ἔσφαξαν 3000 κατοίκους καὶ τὸν ἀρχιεπίσκοπο τῆς Πάτρας. ῞Υστερα κοντὰ στὴν Κορώνη νίκησαν τοὺς Μανιάτες καὶ ἔσφαξαν 400 ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ἔπιασαν αἰχμάλωτο καὶ τὸν ἀρχηγὸ τους ᾽Ιωάννη Μαυρομιχάλη.
Οἱ μικρὲς ρωσικὲς δυνάμεις ἔφυγαν μὲ τὰ πλοῖα τους καὶ ἄφησαν τοὺς ῞Ελληνες στὴν τύχη τους.
Οἱ Ἀλβανοὶ συνέχισαν τὶς σφαγές, τὶς ἀρπαγὲς καὶ τὶς λεηλασίες καί σκόρπισαν στὸν τὸπο τὴν καταστροφή, τὴ συμφορὰ καὶ τὴν ἐρήμωση. Καὶ θὰ ἐρημωνόταν ἐντελῶς ἡ χώρα τὸτε ἀπὸ τοὺς ῞Ελληνες κατοίκους της, ἄν ὁ ναύαρχος τῶν Τούρκων Καπουδὰν Πασᾶς Χασὰν δὲν ἔπειθε τὸν Σουλτάνο, ὅτι ὁλοκλωρητικὴ ἐξολόθρευση τῶν ῾Ελλήνων θὰ ζήμιωνε τὴν Τουρκία, γιατὶ θὰ ἔλειπαν ἀπὸ τὴ χώρα οἱ ἐργάτες καὶ ἀπὸ τὸ ταμεῖο ὁ κεφαλικὸς φόρος. Τότε ὁ Σουλτάνος ἔστειλε διαταγὴ νὰ φύγουν οἱ Ἀλβανοὶ ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο. Οἱ Ἀλβανοὶ ὅμως δὲ θέλησαν νὰ φύγουν καὶ οἱ Τοῦρκοι ἀναγκάστηκαν νὰ ζητήσουν τὴ βοήθεια τῶν ῾Ελλήνων ἀρματολῶν καὶ κλεφτῶν μὲ τὴν ὑπόσχεση ἀμνηστείας. ῎Ετσι οἱ Τοῦρκοι πέτυχαν τὴν καταστροφὴ τῶν Ἀλβανῶν, ἀλλὰ παρασπάνδησαν καὶ καταδίωξαν κατόπιν καὶ τοὺς κλέφτες. Τότε πολλοὶ κλέφτες τῆς Πελοποννήσου σκοτώθηκαν
καὶ ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Κολοκοτρώνης, πατέρας τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
῾Η ἐπανάσταση τοῦ 1770 εἶχε τραγικὸ γιὰ τοὺς ῞Ελληνες τέλος. Ἡ ἀποτυχία αὐτή τους ἀπογοήτευσε γιατὶ γκρέμισε τὶς ἐλπίδες ποὺ εἶχαν στηρίξει στὴ βοήθεια τῆς ὁμόδοξης Ρωσίας. ῎Ετσι γιὰ πολὺν
καιρὸ ἀνακόπηκε ἡ ἐπαναστατική τους διάθεση, ἀλλὰ δὲν ἔλειψε τελείως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου