Μια από τις επιφανείς μορφές και φυσιογνωμίες της
Μεταβυζαντινής περιόδου είναι εκείνη του Στέφανου του Μέγα ο οποίος διέπρεψε το
δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, σε μια εποχή οπού η τουρκική απειλή εξαπλώνονταν
ως γάγγραινα προς την Βαλκανική και κατευθύνονταν προς τα δυτικά αλλά και
ανατολικά βασίλεια της Ευρώπης.
Η Κωνσταντινούπολη, η περίφημη πόλη των Ελλήνων,
αλλά και πόρτα του Χριστιανικού κόσμου είχε περιέλθει στην κατοχή ενός
αλλόφυλου και αλλόθρησκου λαού, ο οποίος είχε αρχίσει να εξαπλώνεται απειλητικά
και σε αλλά έθνη της κεντρικής και ολόκληρης της γηραιάς ηπείρου.
Πριγκιπάτο Μολδαβίας
 |
|
Η
Μολδαβία κατά τη διάρκεια του Ηγεμόνα Στέφανου (1483), πηγή βικιπαίδεια |
Κάπου στα ανατολικά της Ευρώπης υπήρχε ένα μικρό
βασίλειο, από τα πάμπολλα επιμέρους αυτών των μεσαιωνικών εποχών, όπου οι
ιστορίες και οι θρύλοι τα συνοδεύουν μέσα από αφηγήσεις για ηγεμόνες και
δίκαιους βασιλιάδες που ζούσαν κάπου, κάποτε.
Το βασίλειο αυτό ήταν στα μέρη του ποταμού Δούναβη
και στο οποίο ο λαός του είχε σταδιακά τη δική του γη και εργασία καθώς και την
ελευθερία του με όρο να αποτελεί στρατιώτη αυτού του μικρού πριγκιπάτου,
απόφαση αλλά μεταρρύθμιση του τότε ηγεμόνα του.
Πρόκειται για ένα κράτος όπου τότε καταλάμβανε εδάφη
της σημερινής Ρουμανίας, Μολδαβίας και ήταν γνωστό ως Πριγκιπάτο της Μολδαβίας,
το οποίο τότε είχε διέξοδο τόσο από το Δούναβη αλλά και στο Εύξεινο Πόντο, ένα
κράτος που από γεωγραφική άποψη κινδύνευε άμεσα από τους τούρκους και μάλιστα
μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης αποτελούσε την πύλη της Χριστιανικής
Ευρώπης.
Ηγεμόνας την εποχή εκείνη, λίγο μετά το 1453,
αναλαμβάνει ο νεαρός πρίγκιπας Στέφανος όπου έμελλε να αναδεχθεί μια από τις
σπουδαιότερες προσωπικότητες της
κεντρικής Ευρώπης αλλά και ο ηγέτης όπου ανέκοψε τόσο την πορεία και εισβολή
των τούρκων προς τα εδάφη του Δούναβη και των παραδουνάβιων χωρών.
Έμεινε στην ιστορία για τους μακρούς αγώνες του
εναντίον των πολυάριθμων εχθρών της χώρας (Ούγγρων, Πολωνών, Οθωμανών,
Τατάρων), που επιβουλεύονταν την ανεξαρτησία της. Ιδίως εναντίον των Οθωμανών
Τούρκων κατήγαγε αποφασιστικές νίκες, όπως στη μάχη του Βασλούι, οι οποίες
ανάσχεσαν την ορμή και εξάπλωση του ισλάμ στα βόρεια Βαλκάνια, τη στιγμή που
κανένας χριστιανικός συνασπισμός δεν φαινόταν ικανός να το πετύχει. Συνολικά
έδωσε 36 μάχες εκ των οποίων κέρδισε τις 34[1].
Ήταν ιδιαίτερα ευσεβής, κάτι που φαίνεται και από τα
πάμπολλα Μοναστήρια και Εκκλησίες που έκτισε σε όλη την έκταση της χώρας του,
ξεπερνώντας τον αριθμό 40, και μερικά διασώζονται ακόμα και σήμερα[2].
Η μάχη του Βασλούι
Στις 10 Ιανουαρίου του 1475 ο ενωμένος συνασπισμός
των Μολδαβών, Ούγγρων και Πολωνών έρχεται αντιμέτωπος λίγο έξω από την πόλη
Βασλούι[3]
, με τον τουρκικό στρατό, με συμμαχία και Βλαχών υπό τον Σουλεϊμάν Πασά.
Μολονότι αριθμούσε κάπου 60.000-100.000 στρατό
συμπεριλαμβανόμενου και 17.000 Βλάχων ενώ ο ενωμένος συνασπισμός ως 40.000 από
την Μολδαβία (καθώς και 8.800 στρατό των επιμέρους συμμαχικών βασιλείων), οι
τούρκοι υπέστησαν συντριπτική ήττα χάνοντας μεγάλο μέρος του στρατού τους,
ουσιαστικά πρόκειται για την μεγαλύτερη ήττα του ισλαμ ενάντια σε ένα
Χριστιανικό στρατό, ενώ ο Στέφανος ο Μέγας θα είχε την ονομασία αυτή του ήρωα
του Χριστιανισμού.
Στις
συνειδήσεις του Ρουμάνικου λαού ανήκει
στις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της χώρας του, ενώ ήταν ο σπουδαιότερος πολίτικος
της Ευρώπης του 15ου αιώνα και κυβέρνησε για 47 χρόνια αυτό το μικρό βασίλειο
όπου έκλεισε την πόρτα προς την επέλαση ενός βάρβαρου λαού, σώζοντας τη βόρεια
Βαλκανική, τις παραδουνάβιες χώρες, την ανατολική και ολόκληρη την Ευρώπη από
αυτό τον ασιατικό κίνδυνο, διασώζοντας τα εδάφη αλλά και τους Χριστιανικούς
λαούς τη. Στα 74 χρόνια έφυγε από τη ζωή στις 2 Ιουλίου του 1504 ενώ λίγο
αργότερα θα ζει στη συνείδηση του λαού
του ως Άγιος και που θα αναγνωριστεί από την εκεί Ορθόδοξη Εκκλησία επίσημα
μερικούς αιώνες αργότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου